Samenwerken lijkt zo vanzelfsprekend.

Een vreemdeling op weg

Er was eens een man die wandelde langs de zandweg. Hij maakte een lange tocht naar huis. Hij was te voet, een paard had hij niet en geld voor de koets had hij ook niet. Hij had zelfs geen geld om eten te kopen! Het werd avond en het begon al te schemeren toen hij in een dorpje aankwam. Hij was moe en had honger! ‘Hier moet vast iets te eten zijn!’, dacht hij.

De weerstand in de gemeenschap

De dorpsbewoners zagen de arme man al aankomen. ‘Als je soms denkt dat je hier eten  kunt krijgen, dan heb je het mis’, zeiden de mensen tegen hem. ‘Wij hebben hier ook honger en er is nergens eten meer te krijgen!’ ‘Nee hoor,’ zei de man en haalde zijn plunjezak van zijn schouder, ‘maar als iemand soms een grote kookpot heeft …?’ ‘Ja, die heb ik wel,’ zei de boer en ging snel naar huis om de kookpot te halen. De man maakte een vuurtje, vulde de kookpot met water uit de pomp die op het dorpsplein stond en zette het op het vuur. Toen het water aan de kook was haalde hij uit zijn plunjezak een grote lepel en een prachtige, grijze steen. Hij gooide de steen in het water. De mensen op het dorpsplein keken verbaasd. ‘Dit is een soepsteen,’ vertelde de man aan de dorpsbewoners. ‘Met deze soepsteen kun je de lekkerste soep van de hele wereld maken!’

De verbazing is groot

Hij proefde met zijn lepel wat van de soep en zei: ‘het zou lekkerder smaken als er nog wat zout in zat. Een vrouw snelde naar huis en ging wat zout halen. De man proefde weer. ‘Heerlijk, maar als er spek in zou zitten zou het nog beter smaken.’ De slager rende naar zijn winkel waar hij nog een klein stukje spek had liggen en gooide de spek in de pot. ‘Een aardappel zou de soep wat voedzamer maken.’ ‘Ik heb nog een handjevol aardappels in de kelder liggen, ik ga ze snel halen’. ‘Met nog wat groenten er in … ‘, zei de man. De vrouwen op het plein snelden naar huis. De een kwam terug met een wortel, de ander met een ui, de volgende had nog wat preien liggen en weer een ander een bloemkooltje. De soep was nu klaar en iedereen uit het dorp kon van de soep eten. Niemand hoefde met een lege maag naar bed.

Het geschenk is bijzonder

De volgende dag ging de man weer op pad. De dorpsbewoners mochten de soepsteen houden. De man drukte hen op het hart: ‘Maak de soep precies zo als ik gezegd hebt!’ en hij liep het dorp uit. Buiten het zicht van de dorpsbewoners bukte de man en raapte een mooie, grijze steen op en stopte deze in zijn plunjezak. Op naar het volgende dorp!

Het nieuwe inzicht helpt

De steen was alleen maar een voorwendsel om de dorpelingen aan te zetten tot iets waar ze zonder deze katalysator niet aan gedacht zouden hebben. Het principe van de steensoep, waaraan iedereen een “steentje” bijdraagt, is bruikbaar in vele situaties. ook gebruikt als basis voor verandering in onszelf, of in de organisatie waarin we werken.

De essentie van het verhaal

de essentie van dit recept is niet anders dan dat een ieder geeft wat zij/hij kan bijdragen aan het geheel en dat dan blijkt dat de som der delen meer is dan de delen los van elkaar.
Wij maken in onze ondersteuning van veranderprocessen gebruik van dit principe.

Volgens de nationale traditie heeft dit verhaal plaatsgevonden rond Almeirim, Portugal.
Tot op de dag van vandaag hebben vrijwel alle restaurants in Almeirim  “sopa de pedra” (steensoep) op het menu.

Dit verhaal is ook te kennen uit de verhalen van Buber die verteld over de wijze rabbijn Baal Shem Tow, die leefde in de Oekraine van 1698 tot 1760.